Lata rozłąki nie nauczyły mamę pokory. Już na pierwszym spotkaniu, chciała zmienić imię wnuczki i pozbyć się mojego męża
Po latach rozłąki mama pojawiła się na naszym progu z prezentami i szerokim uśmiechem. Wydawało się, że w końcu zrozumiała, jak bardzo mnie zraniła, odchodząc z mojego życia. Jednak wystarczyło jedno zdanie, aby przypomnieć mi, dlaczego nasze drogi się rozeszły…
Mąż próbował być uprzejmy, ale matka szybko przeszła do „reorganizowania” naszego życia. Nie spodziewałam się, że ktoś, kto ledwie zna moją córkę, zacznie od zmiany jej imienia, a potem… sięgnie po coś więcej. Złość rosła z każdą chwilą…
Powrót matki po latach
Gdy moja matka pojawiła się nagle po niemal dekadzie milczenia, poczułam mieszankę radości i niepokoju. W końcu była to kobieta, która opuściła mnie, kiedy najbardziej jej potrzebowałam, wyjeżdżając za granicę bez wyjaśnień. Gdy stanęła w drzwiach, wyglądała elegancko, jak zawsze, i przyniosła prezenty dla wszystkich, nawet dla mojego męża, którego nigdy wcześniej nie widziała.
Jej powrót był niespodziewany, ale obiecałam sobie, że dam jej szansę. Jednak już pierwsze słowa, które wypowiedziała, sprawiły, że pożałowałam swojej decyzji.
– „Cześć, kochanie! Widzę, że wnuczka piękna jak jej babcia, ale… Zosiu, dlaczego nadałaś jej takie okropne imię? Powinniście ją nazwać Anna, to brzmi dostojniej i pasuje do rodziny.”
„Reorganizacja” życia
Moja córka, Pola, zamarła. Mimo że miała dopiero siedem lat, dobrze rozumiała, że ktoś właśnie skrytykował jej imię. Nie chciałam robić scen, więc odpowiedziałam spokojnie, choć w środku gotowałam się z wściekłości.
– „Mamo, to imię wybraliśmy wspólnie z Jackiem. Pola je uwielbia i nie będziemy go zmieniać.”
Matka zmarszczyła brwi, a jej uśmiech szybko przerodził się w coś przypominającego grymas. Po chwili przeszła do „naprawiania” innych rzeczy w moim życiu. Kiedy tylko Jacek przyniósł jej herbatę, zaczęła go wypytywać o pracę, pieniądze i jego pochodzenie.
– „Jesteś księgowym? To chyba mało ambitne… Może spróbowałbyś czegoś bardziej prestiżowego?”
Jacek, choć zazwyczaj cierpliwy, spojrzał na mnie z wyraźnym pytaniem: „Co to ma być?”. Atmosfera stawała się coraz bardziej napięta.
Granice zostały przekroczone
Po obiedzie, gdy córka poszła się bawić, matka usiadła naprzeciwko mnie i Jacka, jakby miała do ogłoszenia coś bardzo ważnego.
– „Zosiu, zawsze chciałam dla ciebie najlepszego życia. I wiesz, myślę, że lepiej byś sobie radziła… sama. Twój mąż nie wnosi do twojego życia niczego wartościowego. Powinnaś pomyśleć o rozwodzie.”
Poczułam, jakby ktoś wylał na mnie kubeł lodowatej wody. Jacek, który do tej pory starał się być uprzejmy, nie wytrzymał.
– „Przepraszam, ale to moja żona i moja rodzina. Jeśli pani przyszła tu, żeby nas dzielić, to może lepiej, żebyśmy zakończyli to spotkanie.”
Matka spojrzała na niego z oburzeniem, a potem na mnie, oczekując, że wezmę jej stronę. Zamiast tego odpowiedziałam zdecydowanie:
– „Mamo, jeśli chcesz być częścią naszego życia, musisz zaakceptować nasze wybory. Inaczej, niestety, nasze drogi znowu się rozejdą.”
Prawda, która wszystko wyjaśnia
Dopiero pod koniec wizyty matka, z wyraźnym żalem, wyznała, dlaczego pojawiła się w naszym życiu właśnie teraz. Jej życie za granicą wcale nie było takie bajkowe, jak próbowała to przedstawiać. Rozwód z bogatym mężem, długi i samotność sprawiły, że szukała ratunku.
Nie przyszła tu, by odbudować rodzinne więzi – potrzebowała pieniędzy. Zrozumiałam, że zamiast miłości, przyniosła chaos i roszczenia. Kiedy odchodziła, powiedziała mi coś, co na długo zapadło mi w pamięć:
– „Zosiu, ty zawsze byłaś niewdzięczna. Jeszcze zatęsknisz za matką, kiedy mnie zabraknie.”